Geluk!

Ik haalde je vandaag uit school, redelijk gehaast eerlijk gezegd omdat ik door moest naar een afspraak. Ik voel me daar van te voren al schuldig over dat ik iets plan in de tijd dat jij bij mij bent. Schuldgevoel, iets wat je als moeder standaard kado lijkt te krijgen bij de geboorte van je baby.
Alhoewel, eerlijk gezegd al daarvoor. Want oh jee! Ik heb nog een wijntje gedronken, maar ik wist echt niet dat ik zwanger was! Enz enz.
Schuldgevoel over bijvoorbeeld de borstvoeding die je zo graag had gegeven maar wat helaas niet lukt of de eerste keer je kleintje naar de oppas brengen. Het lijstje is eindeloos en kan voor elke moeder (en vader) anders ingevuld worden.

Het is de maand van de Childhoodcancer awareness month. Of in het Nederlands de ‘kinderkanker bewustwording maand’. In het leven geroepen om extra aandacht te vragen voor kinderkanker.
De moeder van Floor schreef zojuist zo treffend op mijn tijdlijn op Facebook dat zij haar tijdlijn goud ziet kleuren en alleen maar kan denken “Hoezo krijgen kinderen kanker!” Maar ook dat de aanblik van het lieve kale koppie op de foto (jij) haar meer dan verdrietig maakt en dat zij dankbaar is dat de behandeling vooralsnog (en dan spreekt een kenner😘) zo goed heeft uitgepakt voor jou.

Ingrid had gelijk. Als ik Facebook open en ik alle foto’s van lotgenootjes zie, is het echt ongelofelijk hoeveel kinderen er te maken hebben gehad met kanker.
Hoeveel angst er is, hoeveel vreugde er uit kleine ‘normale’ dagelijkse dingen gehaald wordt op goede dagen maar vooral hoeveel verdriet er is.
Zoveel kinderen die gemist worden…

De woorden van Ingrid snijden dwars door mijn ziel.
SCHULDGEVOEL vollédig in hoofdletters geschreven. Ik heb het al zo vaak geschreven maar kan het toch niet vaak genoeg herhalen. Want wat is het oneerlijk dat Floor door die rottige neuroblastoom overleden is en jij, Madelief, nog vrolijk rond huppelt.
Ik voel me naar lotgenootouders vaak schuldig dat wij zo bevoorrecht zijn om samen te zijn en dat terwijl wij voor heel veel ouders uit de ‘niet kankerwereld’ een behoorlijke nachtmerrie beleefd hebben en zij voor geen goud met ons zouden willen ruilen.
Het blijft soms voor mij ook nog steeds niet helemaal te bevatten. Alles wat je hebt moeten doorstaan, zoveel medicatie, pijn en verdriet. Het mag niet mis gaan. Al bijna 4 en een half jaar schoon, het mag nu écht niet meer mis gaan. Het voelt goed. Het vertrouwen wordt groter. En dát is dan weer eng, want stel dat ik dat enorme schild een beetje laat zakken, dat ik iets ontspan, stel dat het terugkomt. Schuldgevoel,dan is het mijn schuld…

En aan de andere kant voel ik me schuldig dat ik nog steeds vaak bezig ben met ’toen je nog ziek was’ of ‘stel dat je weer ziek wordt’. Eindeloze cirkel…

Voordat alle therapeuten me willen laten opnemen, gelukkig heb ik meer, heel veel meer goede dagen en momenten hoor.
Ik merk dat ik me steeds vaker gelukkig voel. En dat is heerlijk. Vandaag was het naast het stukje schuldgevoel ook weer een mooie dag.

Jij maakte je me vandaag er weer even attent op dat ik me namelijk écht niet altijd schuldig hoef te voelen. Je vond het heel erg leuk toen ik weg was en jij lekker met je vriendinnen kon spelen bij ons thuis omdat Roosmarijn ook thuis was en even oplette.
Vanavond zei je ook nog; ‘Mama, ik heb echt bijna elke dag geluk!’ En je somde dingen op die je gelukkig maakte. De vakantie, weer naar school, je nieuwe pop, en dat je al bijna jarig bent.

‘En mam, ook toen ik ziek was had ik elke dag geluk’.
Ik vroeg waarom je dat vond. En toen zei je; ‘Omdat ik toen altijd op bed mocht eten!’

En zo is het ook. Jouw ziek zijn komt nog regelmatig ter sprake en dan benoem ik dat ook vaak.
Eerlijk gezegd zat het geluk voor mij trouwens niet in het elke dag op bed eten tijdens de ziekenhuis opnames hoor Madelief😜
Maar we hebben oprecht heel veel geluk gehad dat de behandelingen al heel snel goed bleken aan te slaan maar bovenal dat je nog steeds bij ons bent!