Thuis
8 april 2016 | Door: Suus
Je ligt zoals altijd weer heerlijk naast me in bed. Toen we nog in Amerika waren zei je regelmatig dat je zodra we thuis waren in je eigen bed wilde slapen.
Nu we thuis zijn blijkt dat toch nog een te grote stap. Want zoals je zelf zegt, het kan zomaar gaan onweren en dan ben ik heel bang mama (“als het onweer komt mag ik dan bij jou”)
We laten het zo. Je slaapt namelijk heel erg onrustig. Je bent nog steeds alles aan het verwerken. Je huilt en roept soms in je slaap. De beste manier om je te troosten is door dichtbij je te zijn.
Het is oprecht erg fijn om weer thuis te zijn.
Elke dag krijgen we wel de vraag hoe het voelt om thuis te zijn en of we al weer gewend zijn.
Mama vindt die vraag lastig om te beantwoorden.
Het is namelijk aan de ene kant zo fijn en vertrouwd om thuis te zijn dat je niet hoeft te wennen.
Aan de andere kant merk ik hier meer dan in Amerika hoeveel we meegemaakt hebben de afgelopen maanden. En ook wat het gedaan heeft met mij. Bijvoorbeeld waar ik vroeger erg sociaal was kost het me nu meer moeite maar zal vast snel weer beter gaan!
Afgelopen week was je niet zo lekker. Je was heel erg verkouden, had een oogontsteking en een hele zere keel. En midden in de nacht een bloedneus. De angst die me dan bekruipt is zo hevig. Gelukkig kunnen we altijd onze oncoloog bellen en die kan dan de angst weer wat wegnemen.
Op dit moment gaat het gelukkig weer beter, wel ben je erg moe. We hebben geprobeerd erg rustig aan te doen ( in een huis met 7 personen best een uitdaging) maar merken dat de overgang van Amerika naar Nederland toch vermoeiend is. Dus toch nog een tandje rustiger. Wat vooral neer komt op minder bezoek..
De hele dag heb je het hoogste woord maar zodra er visite komt kruip je helemaal in mama of papa. Je bent heel erg verlegen en wantrouwend naar mensen ook dat zal vast beter worden en maar heeft even tijd nodig.
Je was net 2 toen je ziek werd en het ziekenhuis bijna je thuis werd, daarna natuurlijk Amerika.
15 maanden was ons leven verre van normaal en met het landden van ons vliegtuig op schiphol werd dat opeens weer normaal. Want het gaat toch goed? De behandeling is aangeslagen toch?
Jullie zijn weer thuis en kunnen weer heerlijk genieten van een gewoon leven.
Zomaar een greep uit de ontzettend lief bedoelde woorden die we regelmatig horen. Woorden waarvan ik zo graag zou willen dat ze net zo positief voelde als ze klinken. Maar toch voelt het heel anders.
Ja het gaat goed! Maar de angst blijft. En zonder als zeur over te willen komen maakt die het nou juist zo zwaar.
De behandeling is goed verlopen? Ja absoluut! Maar dat geeft geen garanties. Nog geen week na onze thuiskomt vernamen we dat bij een lotgenootje van je een jaar na thuiskomst uit Amerika opnieuw neuroblastoom plekjes ontdekt zijn.
En dat maakt dat ons leven niet meer is zoals het was. Dat “geeft niks” ook daar leren we allemaal mee omgaan maar dat moet wel weer even een weg vinden.
Ondanks dat het misschien na alles wat ik hier boven geschreven hebt lijkt alsof het niet goed gaat met ons gezin. Is dat verre van waar…
Het gaat goed! Je broers lopen stage in twee ontzettend leuke bedrijven in Medemblik en komen ’s avonds met enthousiaste verhalen thuis.
Jelle Pepijn gaat maandag tot en met woensdag met zijn klas op kamp naar Texel en heeft daar heel veel zin in. Roosmarijn is elke dag wel bij haar vriendje of vriendinnen aan het spelen. En ook papa is weer volop aan het werk.
Mama en jij doen het voorlopig nog even rustig aan maar ook wij komen er wel weer…
18 reacties geplaatst
Jacq
Gepost op: 8 april 2016Welkom thuis lieve Madelief! Ik hoop dat je je, samen met pappa en mamma, zus en broers, weer snel thuis zult voelen.. Thuis! Je bent een heldin! En dank je wel mamma, voor de prachtige blogs! Het geeft hoop en vertrouwen!
Liefs en dikke zoenen, Jacq
Yvette
Gepost op: 8 april 2016Lieve Madelief en Moeder Suus en familie.
Ik lees nu net je bericht en dat raakt mij weer zo.
Tuurlijk zijn jullie blij dat jullie terug op vertrouwd terrein zijn . Maar dat neemt de onzekerheid nog niet weg. Vooral als Madelief dan verkouden wordt slaat de angst je om het hart. Onbekommerd leven is nog niet aan de orde ook al zouden jullie dat graag willen . Soms zal de angst sterker zijn dan de geest. Maar ik hoop zoals je zelf al aangeeft dat het een kwestie van tijd zal zijn dat er vertrouwen zal zijn . Fijn te lezen dat jullie oudere kinderen het goed gaat. Ik wens jullie het allerbeste toe. Hartelijke groeten.
Paola
Gepost op: 9 april 2016Bikkels zijn jullie. Allemaal.
Marije
Gepost op: 9 april 2016Hallo
Wat heb je het weer mooi omschreven. Ik hoop dat jullie in je eigen tempo weer wennen aan het thuis zijn. De rust nemen en krijgen. Ik heb er bewondering voor wat jullie hebben moeten doorstaan. Maar ik snap heel goed dat het echt niet in je koude kleren gaat zitten.
Jolanda Dijkstra
Gepost op: 9 april 2016Dit kan je ook zo maar niet een plekje geven . Madelief is nog zo klein maar zelfs als zij groter was had je die angst . Ik kan alleen maar zeggen dat jullie het als gezin heel goed doen en veel steun hebben aan elkaar . Een beetje meer rust is voor Madelief misschien wel beter maar ook voor jezelf . Veel sterkte
ineke
Gepost op: 9 april 2016lieve madelief en ouders en broers.
geweldig dat jullie weer thuis zijn, maar je weg vinden zullen jullie weer opnieuw moeten leren.
Na zo,n lange tijd in amerika,zal dat niet makkelijk zijn, maar ook dat komt weer goed bij zo,n sterke familie.
en angs ?? denk die nooit helemaal weg gaat, met mijn zoon gaat het heel goed ,maar iedereen weet dat dit zomaar ineens kan veranderen, dus zonder angst of onzekerheid,zal je nooit kunnen leven, maar je gaat wel leren ermee om te gaan, om zo prettig mogelijk te leven.
heb zoveel bewondering voor jullie allemaal, jullie hebben het mooi gedaan met zijn allen.
kalmpjes aan en wij blijven duimen dat madelief een onbezorgd leven zal krijgen.
heel veel liefs uit Strijen Ineke v Megen
Margje
Gepost op: 9 april 2016Oh wat is dat ontzettend herkenbaar…! Onze Madelief krijgt volgende week haar allerlaatste chemo en wij krijgen idd dezelfde (heel lief en positief bedoelde) reacties..! Natuurlijk geweldig idd dat de behandeling aansloeg, maar de angst waarmee je de komende jaren zeker nog leeft is zo heftig… Het zal zijn tijd nodig hebben, zoals je al zegt, maar dat maakt het niet eenvoudiger. Heel veel sterkte met het weer oppakken van een vorm van normaal leven, want de definitie van “normaal” zal nogal moeten worden bijgesteld denk ik…
Liefs, Margje
Een moeder
Gepost op: 9 april 2016Brok in me keel tijdens het lezen. Helaas erg herkenbaar. Neem de tijd. Alleen tijd kan deze “wonden” genezen. Heel veel liefs en sterkte!
Janny Jager
Gepost op: 9 april 2016Heel natuurlijk, dat het toch ook weer”vreemd”is, voor Madelief. Jullie hebben in een rollercooster van emotie’s gezeten,en nog! Ik wens jullie weer sterkte en liefs toe, en inderdaad rust in jullie gezin.
Danielle
Gepost op: 9 april 2016Je zegt dat je minder sociaal bent.. Suus, het lijkt mij dat je even genoeg aan jezelf hebt en aan je gezin. Het is nogal wat! Rustig aan en een knuffel van mij.
Toos
Gepost op: 9 april 2016Wat fijn dat jullie weer in het “normale” leven teruggekeerd zijn. Die angst is ook héél begrijpelijk, wat hebben jullie ook allemaal niet meegemaakt. Maar jullie zijn hele grote kanjers en alles heeft tijd nodig om het een plekje te geven. Héél véél sterkte en dikke knuffel voor jullie allemaal. XXX
Sanne
Gepost op: 9 april 2016❤️
Tonny
Gepost op: 9 april 2016Verwerken doet ieder op zijn eigen manier en heeft soms onverwachte wendingen. Neem de tijd en rust. Er is nogal wat gebeurd.
Nicole
Gepost op: 9 april 2016Wees lief voor jezelf. En besef dat, wat er ook gebeurt, of het goed blijft gaan of niet, jij alles aan kunt.
Vier het leven en geniet van elkaar. Ik wens je veel liefde en stuur je virtueel een Big Hug!
Marjan
Gepost op: 9 april 2016Zo fijn om weer thuis te zijn. Het is goed om tijd te nemen om te wennen. Uit ervaring weet ik dat de angst altijd op de achtergrond blijft, en bij een kleine aanleiding weer kan opvlammen. Maar als ik dan zie hoe mijn zoon 16 jaar na een periode van 4 jaar intensieve behandeling tegen leukemie zijn weg vind en het hartstikke goed doet kan ik alleen maar dankbaar zijn. Ook in de wetenschap dat het heel anders had kunnen zijn.
Genieten van de kleine pareltjes op de dag kan zoveel mooier zijn dan de grote.
Liefs Marjan
Suus
Gepost op: 9 april 2016Er is zoveel gebeurd, zo intens veel, dat heeft ook tijd nodig om te healen.
Jullie zijn zo een mooi gezin. Gelukkig een goede basis waarin jullie jezelf kunnen en mogen zijn. Liefde is jullie basis…alleen vanuit liefde zullen jullie weer opnieuw jullie weg vinden.
Madelief is zo een dappere Dodo….net als haar moeder en de rest van de familie.
Jullie hoeven even niets….jullie mogen….met kleine stapjes, tijd en geduld zullen jullie je weg weer vinden…
Hele dikke warme knuffel van mij voor jullie allemaal Xx
Heleen
Gepost op: 9 april 2016Wat mooi, moeder van Madelief, hoe je alles beschrijft! Ik heb een vriendin die jaren terug met haar gezin hetzelfde heeft doorlopen met hun dochtertje .. ze zijn nu 6 jaar verder en blij!!
Ik wens jullie veel liefde, zachtheid en vertrouwen!
♥ ♥ ♥
Heleen
Trijnie
Gepost op: 19 april 2016Wat een verandering, nu moet je weer wennen aan het Nederlandse weer en omgeving, ik snap heel goed Madelief dat ook dat weer wennen is, maar wat vind ik het prachtig dat ik van jou die prachtige foto’s zie!! Je bent toch echt een kanjer en nu lekker buiten spelen, wat heb je een mooie fiets!!
Ik wens jou heel veel liefs toe en hoop nog heel vaak wat over jou te horen, want het afgelopen jaar was enorm spannend!!
Liefs Trijnie