Toeval?

19 November, over die datum heb ik al vaak geschreven. Het is de datum waarop ik 8 jaar geleden met je naar de huisarts ging en zei: ‘Ik denk dat Madelief neuroblastoom heeft’. De datum waarop ons en vooral jouw leven veranderde. Vele ziekenhuis en dokters bezoeken later kwam uiteindelijk de diagnose. Madelief je hebt kanker. Uw kind heeft kanker.

Het behandeltraject begon. De stichting werd opgericht en na anderhalf jaar intensieve behandelingen was het klaar. Je was drie jaar toen we uit Amerika terugkwamen. In september 2016 werd je 4 jaar. Je ging naar school en ons leven zou weer normaal moeten zijn. Toch was dat niet zo. Het ging een behoorlijke tijd helemaal niet goed met mij. Ik schreef natuurlijk al sinds het begin blogs voor de website en hield ook een privé dagboek bij. Op 19 november 2017 bracht ik het boek ‘Lieve Madelief’ uit. Bewust op die datum omdat ik hoopte de cirkel rond te maken.

Het was voor mij een afsluiting van de intensieve, verdrietige en achteraf meer traumatische periode dan ik toen had voorzien.

Gelukkig was jij, Madelief, altijd je eigenwijze bijdehante zelf en dat relativeerde alles enorm. Alles waar we zo bang voor geweest waren te moeten missen, maakten we met je mee. Je eerste schooldag, je eerste zwemles, naar groep 3, 4, 5, 6 en nu zit je ‘zomaar’ ineens in groep 7. Groep 7!

Ook hebben we vorig jaar de stichting Madelief Boon opgeheven. Je was 5 jaar schoon. De magische mijlpaal waar we zo op gehoopt hadden was behaald. Er werd aan Villa Joep gedoneerd en aan de Vereniging Kinderkanker Nederland. Jij mocht meedenken aan het ontwerp voor een nieuw te ontwikkelen kraal. Deze kraal staat voor fysiotherapie. Vandaag was het zover. De nieuwe kraal werd gelanceerd en jij mocht daar een steentje aan bijdragen.

Wat bijzonder om je in het Prinses Máxima Centrum te zien staan. Rechtop, met je prachtige bos met lange haren, zoekend naar je zus die boven in de zaal trots naar je zat te kijken. Compleet jezelf maar wel een beetje verlegen, want het was best spannend om daar te staan. De zaal was gevuld met lotgenoten, hun ouders en familieleden medewerkers van het PMC en de VKN. Een plek waar ik me vaak gelijk ’thuis’ voel door de gemeenschappelijke ervaringen die we delen.

Het is vandaag 19 november. Toeval? Precies 8 jaar nadat het leven zo veranderde?

Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat toeval niet bestaat. En dat die ‘cirkel rond’ er ook niet komt. De cirkel wordt steeds een beetje groter. Ik zocht naar het einde van het ‘boek’ dat begon op 19 november. En misschien komt dat omdat, je zo vaak hoort dat je iets wat heel heftig is moet afsluiten zodat het leven beter kan worden. Daarom was vooral ikzelf, steeds bezig ben met het afsluiten. Met de cirkel rond te maken en het bewust verder gaan met ons leven. Maar zo werkt het helemaal niet kom ik steeds meer achter. Neuroblastoom, kanker en het Prinses Máxima Centrum zijn vooral altijd verbonden aan jou en daardoor aan mij. En dat is goed. We genieten volop van het leven. We leven niet meer in constante angst maar dat betekent ook niet dat het er nooit is.

Ik besefte me vandaag dat ik net als de term winnen en verliezen bij kanker ook de term afsluiten moet loslaten. Want je net zoals je geen winnaars of verliezers hebt bij kanker. Kun je het ook nooit helemaal afsluiten of vergeten. Een geur, een liedje ( ik hoorde Mag ik dan bij jou Van Claudia de Breij op de speakers) en een beeld bij een verhaal maakt dat ik in ieder geval direct weer even terug ga naar de angst, de zorgen en het verdriet van toen.

Vanmiddag liepen jij, Roosmarijn en ik in de gangen van het PMC. Er zat een kindje in een rolstoel. Sonde in, kaal koppie. Als ik dat zie, dat blijft door mijn ziel snijden. Ik zag jou kijken, Roosmarijn kijken en geen van ons drieën zei even iets. Dat blijft raken daar kun je je niet voor afsluiten.

Even later doorbrak jij als eerste de stilte omdat je blij was dat je de pomp met handendesinfectie zag. ‘Mam! Deze vind ik zoooo lekker ruiken!’ Hier in het ziekenhuis hebben ze echt de allerlekkerste. Ik heb je maar niet verteld dat je het altijd ‘stinkhanden’ noemde toen je klein was😜

En zo reist de neuroblastoom, de kanker en alles wat we daardoor meegemaakt hebben altijd met ons mee. En maken we hopelijk nog heel lang en heel veel nieuwe, fijne herinneringen maar koesteren we zeker ook de herinneringen die gemaakt zijn doordat je ziek geweest bent…