Vaderdag

Voor het eerst in 18 jaar word ik wakker in een leeg huis op Vaderdag.
Je bent al een week druk aan het knutselen geweest op school. Er hing een bordje op de deur met ‘verboden voor vaders’ superspannend voor iedereen.
In mijn hoofd stel ik voor hoe je het kadootje geeft.

Je haren in de war, het gedichtje zelf aan het voorlezen en als je klaar bent sta je daar vast met een grote grijns van oor tot op oor op je gezichtje.

Ik mis op dit soort momenten ons gezin enorm. Het gaat goed met ons tenminste, dat denk ik. Scheiden heeft een behoorlijke impact op alles. Op ons gezin, op elk van ons als individu maar ook op onze ouders, familie en vrienden om ons heen.

Jij gaat behoorlijk goed om met de situatie. Je schakelt snel van mama haar huis naar dat van papa. Ik was bang dat je erg moest wennen aan de nieuwe wijk waar je nu samen met mij woont omdat je je beste vrienden Senna en Jayla moet missen, maar ook hier weet je er weer het beste van te maken. Je speelt ook hier graag buiten. Ook al doe je nu andere dingen, je geniet.

Gelukkig konden papa en mama afgelopen donderdag ‘gewoon’ samen met jou naar het ziekenhuis. Het is namelijk eerlijk gezegd, best weleens lastig om samen te zijn voor ons. Maar waar jij bij je geboorte al zorgde voor verbinding, zorg jij (samen met je broers en zus) daar nu weer voor. Onbewust, door te zijn wie je bent.
Want ondanks dat papa en mama niet meer samen zijn is ons grootste en meest belangrijkste doel in ons leven, nog steeds een gezamelijk doel.
Zorgen dat jullie vijven gelukkig zijn.

Het ziekenhuisbezoek is iets waar je je van te voren niet echt zorgen over leek te maken. We hadden de avond ervoor een gesprekje in bed over ziek zijn.
Welke ziektes er allemaal zijn? Maar al snel kwam je zelf tot de conclusie dat kanker toch wel erger was dan de bijvoorbeeld de waterpokken. ‘Want’ zei je ‘Aan kanker kan je doodgaan mama, maar daar wil ik niet over praten.’
En je hebt je omgedraaid en dat ook niet meer gedaan.

Het bezoek aan dokter Sabine ging goed. Je gaf keurig antwoord op alle vragen die ze stelde en ging ook rustig liggen op de onderzoektafel voor het ’trommelen’ op je buik.
Aan het einde van het gesprek bespraken we wat er de volgende keer zou gebeuren. Je hoorde het ogenschijnlijk rustig aan maar toen we daarna naar de oefenruimte van de MRI liepen werd je opstandig. ‘Nee, ik ga hier niet heen!’ En toen het na een tijdje lukte om er iets meer uit te krijgen bleek dat je géén prik meer wil. Nóóit meer! De MRI op zich is dus geen probleem maar het bloed afnemen, dat voor een ander onderzoek die keer gedaan moet worden, wel.
We hebben besloten om er nu maar even niet meer over te praten.
Die tactiek werkt voor jou, en lijkt voor nu even het beste. Het duurt gelukkig nog een paar maanden voordat het zover is.

Gelukkig waren er ook weer heel veel mooie momenten. De avondvierdaagse bijvoorbeeld. Voor de derde keer liep je de 5 kilometer. Wie had dat gedacht!
En afgelopen week was er een sponsorloop op school voor het Dijklanderziekenhuis in Hoorn. Het ziekenhuis waar je de eerste diagnose gekregen hebt. Waar de ‘neuroblastoom reis’ begon en nu liep je samen met je klasgenoten mee te rennen om geld in te zamelen zodat ze de kinderafdeling zo leuk mogelijk kunnen maken. Op de foto’s die gemaakt zijn zie je de zuster die je zo vaak verpleegd had destijds, trots naar je kijken.
Zo mooi!

Zoals altijd op momenten waar het met mij minder goed gaat, realiseer ik mij dat het leven zo zwaar is als je het zelf maakt.
Als ik zie hoe veerkrachtig jij bent, hoe je soms je schouder ophaalt voor iets naars, boos kunt zijn of huilt als je verdriet hebt maar altijd lacht als er aanleiding voor is. Vrolijk staat te dansen en te zingen op je nieuwe favorieten; de hit van Lil’ Kleine of de snollebollekes dan is het leven zo slecht nog niet😊