Dromen
2 oktober 2015 | Door: Suus
What a cute boy!
Dat hoor je ongeveer dagelijks. Je haartjes beginnen al aardig te groeien, juist daardoor lijk je nu op een beetje op een jongetje. Als mama aan mensen verteld dat je een meisje bent maar je haartjes zo kort zijn door de chemo ontstaan er veelal bijzondere gesprekken. Elke Amerikaan die we spreken is vol lof over het CHOP (childrens hospital of philadelphia) en terecht.
Ondanks dat de eerste opname niet helemaal vlekkeloos verliep hebben we het volste vertrouwen in de artsen en verpleegkundigen.
De opname was zoals eerder gezegd zwaar voor je maar je hebt het echt ontzettend goed gedaan. Wat blijft het ongelooflijk om te zien wat een zakje met vloeistof aan een infuuspaal aanricht in je lichaam. Binnen 2 uur ging je van een energieke peuter naar een zwak meisje. Het leek alsof je een zware griep had. Zo’n hele zware die maakt dat elke vezel in je lichaam pijn doet. Gelukkig was het met de morfine na een paar uur onder controle en konden s avonds je broers en zus langskomen om je even op te vrolijken. Dit gebeurde in totaal 4 dagen. 4 dagen het zelfde patroon. De ene dag sliep je meer dan de andere dag. Maar zodra de vloeistof in je lichaam gepompt werd zag ik je voor mijn ogen veranderen. Je keerde helemaal in jezelf. De beste manier voor jou om er mee om te gaan.
Op je verjaardag mocht je naar huis, want een feestje was dat!
We hebben taart gegeten en op zijn Amerikaans een pinata stuk geslagen wat een lol!
Er was een grote doos met post uit Nederland nogmaals bedankt! We hebben daar de saaie deuren in ons huis mee opgevrolijkt!
Je bent nu al ruim een week uit het ziekenhuis, we dachten dat je tussendoor voor controle moest maar dat is dit keer niet gebeurd. De arts heeft wel even naar huis gebeld om te vragen of alles goed gaat. Heel anders dan we gewend zijn maar prima!
We zijn nog erg aan het zoeken, zoeken naar de juiste supermarkt, de juiste producten, welke kapper zullen we naar toe gaan, waar is het postkantoor, waar is de speeltuin, of beter is er een speeltuin. Allemaal van die kleine dingen die je allemaal even eigen moet maken.
Je broers doen het allemaal erg goed hier. Yannick en Yoran zitten in het school soccer team en vinden dat erg leuk. Wel wennen aan de lange dagen die hier gemaakt moeten worden. Ze gaan om 6.45u de deur uit en zijn regelmatig pas om half 6 thuis.
Jelle Pepijn heeft het naar zijn zin. Hij heeft al een paar leuke contacten opgedaan. En daar is mama erg blij mee want dat was iets waar hij heel erg bang voor was (mama straks heb ik helemaal geen vrienden). Moeilijk vind hij het wel dat hij zijn vriendengroep uit Nederland niet kan Facetimen als hij uit school komt want dan is het al 22.00u in Nederland, maar de schade wordt ruimschoots ingehaald in het weekend.
Roosmarijn heeft het meeste moeite, regelmatig gaat ze huilend naar school maar komt gelukkig altijd blij weer thuis omdat het toch een leuke dag bleek te zijn. Ze spreek de taal het minst en alle broers hebben het geluk dat er iemand Nederlands spreekt op school en bij haar niet. Maar ook zij heeft vandaag voor het eerst bij een vriendinnetje gespeeld.
Papa en mama moeten ook nog een beetje wennen. Papa mist zijn werk enorm. Prachtige brandweerauto’s hier maar helaas kan hij hier niet werken.
Mama weet het allemaal even niet. Waarschijnlijk komt alles van de afgelopen maanden er uit en dat moet even een plek krijgen.
Elke nacht droom ik.
Ik droom over mensen die ik mis, mensen waar ik heel graag eens mee zou willen praten of mensen die ik door alles al veel te lang niet gezien heb.
Ik droom over een leven zonder zorgen, waar ik gewoon in Medemblik ben, we samen op de fiets stappen, jij achterop, zomaar een rondje.
Ik droom over een toekomst die niet zo onzeker is.
Maar elke nacht schrik ik wakker en weet dat dit alleen een droom is, en de werkelijkheid heel anders is. En het lukt me vaak niet meer om te slapen.
Het is fijn dat je dan heerlijk naast me ligt of helemaal tegen me opgekruld.
En dan besef ik heel goed hoe ver je gekomen bent en tegelijkertijd hoe veel er je nog te wachten staat.
Laat de mensen maar voorlopig denken dat je een jongetje ben, je bent er!
En alle doktoren in het CHOP gaan er hopelijk mede voor zorgen dat je er nog heel lang bent en dat ooit onze toekomst dromen die we voor je hadden uit gaan komen…
31 reacties geplaatst
ineke
Gepost op: 2 oktober 2015halo madelief en ouders en kinderen
ik heb zo ontzetten veel bewondering ,hoe jullie dit met zijn allen doen.
jullie zijn in een woord GEWELDIG
xxxxxxxx
Carin
Gepost op: 2 oktober 2015Ik droom met je mee…
Lizet
Gepost op: 2 oktober 2015Diep respect voor jullie,het hele leven staat op zijn kop. Allemaal moeten jullie een omschakeling maken. En als ouders trekken jullie de kar,ik kan mij zo goed voorstellen dat je ervan droomt dat alles weer gewoon ia,en dromen mag. Sterkte liefs voor jullie allemaal.
Carlijn
Gepost op: 2 oktober 2015Respect voor jullie allemaal…. Kus voor het mooie meisje!
Mickey
Gepost op: 2 oktober 2015Wat een respect heb ik voor jullie. Je moet wel maar toch jullie doen het met zn allen maar mooi!
Ik wens en duim met heel mijn hart dat je dromen uitkomen. Dat er een dag komt dat het achter de rug is en je alleen mr hoeft te genieyen v jullie gezin met een big smile kijkend nr madelief en denkt; dreams came true!
Natasja
Gepost op: 2 oktober 2015Wat zal het wennen zijn voor jullie en ik realiseer me dat hoe fijn het ook is dat de kinderen beetje bij beetje hun draai gaan vinden het voor jullie als ouders steeds lastiger wordt. Als er zorgen van je af glijden heb je meer tijd om na te denken over thuis, over de gewone dingen , de mensen die je mist. Dit worden een paar moeilijke weken tot ook jullie je draai gaan vinden maar ik dat gaat goedkomen….jullie kunnen dit samen aan! Snachts verwerk je je dagelijkse zorgen in je dromen en hoewel het zeer vermoeiend is om daarna niet meer te kunnen slapen houden die dromen je op de been!
Ik wens dat al jouw dromen uiteindelijk uit gaan komen, x
Imke
Gepost op: 2 oktober 2015Ik heb weer een traantje weg gepinkt hoor.
Want zijn jullie allemaal flink!
En die lieve madelief wat moet ze toch veel meemaken
in dat kleine leventje.
Maar wat doet ze het goed!
Sterkte allemaal en een dikke knuffel voor Madelief!
Een lieve groet uit Nederland voor jullie allemaal
Helena
Gepost op: 2 oktober 2015Lieve allemaal.
Wat een respect vloeit er iedere keer weer door mijn lichaam heen bij het lezen van jou blog, jullie verhaal.
Wat een omschakeling doorstaan jullie allen. Maar ook hierdoor vormen jullie een prachtig en krachtig gezin.
Nogmaals alle sterkte wensen wij jullie toe!!
Liefs
Jolanda Dijkstra
Gepost op: 2 oktober 2015Wat leef ik met jullie mee , natuurlijk is het moeilijk om iedereen te missen , maar gelukkig zijn jullie als gezin bij elkaar . Fijn dat de jongens hun draai al gevonden hebben en met jullie oudste dochter komt het ook vast goed . Wat knap van Madelief dat zij het allemaal over zich heen laat komen . Met jullie hoop ik en denk ik dat alles goed gaat komen met Madelief . Heel veel sterkte en probeer er toch een mooie gedenkwaardige tijd van te maken .
Ron
Gepost op: 2 oktober 2015Ver weg van huis en haard,in een vreemd land waar alles anders is…maar voor een uitermate goed doel…De behandeling van Madelief…
Ik hoop dat jullie je plekje vinden en dat Madelief alleen maar sterker wordt.
Veel liefs en sterkte gewenst van ons uit Zaandam…Ron, Marcia, Sienna en Mason
Charlotte
Gepost op: 2 oktober 2015Wat een diep respect heb ik voor jullie gezin. Stuk voor stuk kanjers. En Madelief een grote heldin. Tranen over mijn wangen om de oneerlijkheid van het veel te zware leven van dit lieve meiske. En tranen in mijn moederhart als ik de spagaat zie van een moeder die alles bij elkaar probeert te houden. Wat zal het pijn doen om je kinderen verdrietig te zien, je leven ver van familie en vrienden op te bouwen, maar vooral de onzekerheid en verdriet over Madelief.
Ik hoop zo dat je dromen over zorgeloos fietsen op de hollandse wegen, waarheid gaan worden. Daar doen jullie het allemaal voor the american dream maar dan een nuchtere west friese versie 😉 zonder roem of geld, maar gezondheid en zorgeloos. Onbetaalbaar en jullie zo gegund!
corry
Gepost op: 2 oktober 2015Heel veel respect voor jullie als gezin en natuurlijk voor madelief die alles moet ondergaan maar petje af hoe dat ze het allemaal doet in samenzijn van papa mama broertjes en zusje we wensen jullie nog heel veel sterkte en kracht voor de komende tijd dikke knuffel voor jullie allemaal
Jeanette Colijn
Gepost op: 2 oktober 2015Dromen zijn bedrog….., maar ik hoop zo dat ze voor jouw uitkomen.
Ben blij te horen dat de kinderen t naar hun zin hebben, dan gaat
De tijd ook snel, Roosmarijn hou je taai! Wij gaan hier alweer
De herfst in, maar afgelopen week hebben we prachtig weer gehad
En zitten we dus weer veel in de speeltuin en dan zie ik jullie
Tuin waar t zo stil is, jullie worden zeker gemist!
Ben blij dat jullie tussen de behandelingen door ook nog lekker
Kunnen genieten, Succes en heel veel liefde gewenst.
Judith Kooi
Gepost op: 2 oktober 2015Elke keer lees ik met tranen over mn wangen jullie verhaal. Ongeloof en onbegrip; waarom moet zo’n lief meisje en haar familie dit gebeuren?! Net als iedereen heb ik ongelooflijk veel respect voor jullie en leef ontzettend met jullie mee. Wens jullie weer heel veel sterkte verder… Dikke kus!
Marga Brandsma
Gepost op: 2 oktober 2015Respect, bewondering, medeleven voor jullie en met jullie! Veel liefde en kracht toegewenst!
Dieuwke
Gepost op: 2 oktober 2015Oef wat schrijf je mooi en dus voelbaar en dus heftig. Fijn dat Madelief zelf een weg schijnt te vinden in het omgaan met die nare stoffen in haar lijf. Ik hoop met heel mijn hart dat die stoffen meer dan hun best en werk doen. Fijn om te lezen dat de broers van Madelief het wel naar hun zin hebben, wat moet dat wennen zijn, ook voor papa natuurlijk.
Wat zal het pijn doen voor jullie om Roosmarijn zo te zien, het zal vast wel goed komen en tot die tijd veel liefs voor haar.
Tsja en die dromen, hoe logisch eigenlijk, maar ook zo heftig. Ik hoop zo mee met iedereen dat de mooiste droom uit gaat komen. Volgend jaar, in het voorjaars(zomer?)zonnetje fijn fietsen met mooie Madelief en dat dan de nachtmerrie voorbij is… Veel liefs, warmte, sterkte en kracht toegewenst!
Gina
Gepost op: 2 oktober 2015Lieve allemaal het valt ook niet allemaal mee voor jullie allemaal eerst t ongeloof hier in Nederland en ziekenhuis bezoeken en zo zitten jullie in Amerika dat is voor jullie allemaal ff zoeken en wennen daar is t toch je leven proberen op te pakken en dat valt niet mee hier ga je rondje fietsen of bij iemand op visite maar jullie zijn samen sterk is makkelijk gezegd dan gedaan maar echt jullie kunnen het ben blij dat yannick yoran t fijn hebben op school jelle ook gelukkig en roosmarijn vind zeker ook haar vriendinnetjes weet ik zeker en madelief ooo zoo ongelooflijk sterk stoere meid ze is n voorbeeld voor vele mensen kinderen zeker nu ook voor mij en haar haartjes nou die komen wel hoor straks n mooie koppie met haar blij dromen geloven suus mijn gevoel zegt dat ik jullie zeker als jullie terug zijn hier weer langs fietsen met z’n allen en dat ik heel graag naar jullie zal zwaaien heel veel succes sterkte en ook plezier met elkaar heel veel liefs Gina madelief you are my insperation girl girl powerrrrr
Corine Kramer
Gepost op: 2 oktober 2015Geeft niks hoor Madelief die stekeltjes, nu kan iedereen nog beter zien
hoe mooi je bent!
Lieve familie, heel veel sterkte en hou vol!
tanja kraakman
Gepost op: 2 oktober 2015wat een respect heb ik voor jullie allemaal.
in het bijzonder voor kleine madelief.
mijn kleine lizzy is anderhalf en mijn hart breekt al als ze griep heeft,laat staan wat jij als moeder moet voelen om dit met je dochter te moeten meemaken.
geen kind zou dit mogen meemaken.
maar goed helaas is de werkelijkheid hoe die is en daar knokken jullie je sterk en dapper doorheen.
het aller aller beste voor jullie.hou je sterk
liefs tanja (spinningmarathon)
Tonny
Gepost op: 2 oktober 2015Dromen maakt dat je in je onderbewuste dingen verwerkt. En dat is heel wat bij jullie. Ga er maar aan staan. Met je hele gezin naar Amerika voor jullie zieke meisje. Wat tonen jullie een kracht met z’n allen. Heel veel sterkte met jullie Madelief en natuurlijk ook voor de anderen. Dat het allemaal ergens goed voor mag zijn…..
Trijnie
Gepost op: 2 oktober 2015Lieve Mama van Madelief, ik wou dat er echte dromenvangers waren, zodat je later nog eens de dromen kon bekijken!!
Ik ben enorm trots op jou en vind het enorm fijn dat je ons deze brieven stuurt, zodat wij kunnen meeleven en zien hoe het met de kleine meid gaat!!!
Maar vergeet niet ook jou gezin, want die moeten ook het hele traject door!!
Ik wil jou je man en kinderen heel veel sterkte wensen in dat hele grote land en vooral ook de kleine kanjer MadeliefXXXXXXXXXXXX
Anne
Gepost op: 2 oktober 2015Heel veel sterkte voor jullie allemaal !
Danielle
Gepost op: 2 oktober 2015… Wil je Roos zeggen dat Benthe ( omdat roos daar ook naar toe gaat, zegt ze) naar de middelbare school in wieringerland (?) wil. Voor roos een dikke knuffel en zeg maar dat we haar superstoer vinden daar in Amerika! Zet m op allemaal! Veel liefs van Daan.
Eelco
Gepost op: 2 oktober 2015Hoi lieve Madelief,je kent mij (nog) niet maar ik lees vrijwel altijd de ervaringen die je mama schrijft. Je papa (of opa Nol) kan je wel vertellen wie ik ben.Elke keer weer maakt dit een behoorlijke indruk op me. Ik kan me maar moeilijk voorstellen hoe het voor jou is om dit allemaal te moeten ondergaan. Diep respect voor hoe jullie hier allemaal mee omgaan. Heel veel succes met het verdere verloop van alles wat jou/jullie nog te wachten staat. Ik hoop je snel een keer te ontmoeten als je weer(hopelijk gezond) terug bent in Medemblik.
Janny Jager
Gepost op: 2 oktober 2015Dit mag kinderen niet overkomen. Helaas gebeurt dit wel, en is de nachtmerrie waarheid. Wij hopen dat deze nachtmerrie waar jullie nu in leven, later een hele boze droom is,waar jullie snel uit ontwaakt zijn. Ik hoop dat jullie je heel snel veilig en vertrouwd zullen voelen,en rust vinden, ook in je dromen. Heel veel sterkte, en liefs voor jullie allen.
Yvette
Gepost op: 2 oktober 2015Lieve Moeder Suus….Wat een ontroerend verhaal weer …..ik voel je angsten ..ook al ken ik ze eigenlijk niet ….ik voel je hoop…..ik deel je hoop….
Ik wens jullie hoop geloof en onwijs veel liefde….
Hebben jullie ook een postadres zodat ik de kinderen misschien een kaartje kan sturen om ze een hart onder riem te geven ?
Madelief wens ik sterkte met de volgende kuur…
Liefs voor jullie allen …
Brenda
Gepost op: 3 oktober 2015Fijn om ook wat over de andere kinderen te horen! Ik was erg benieuwd hoe zij het daar zouden hebben. Met Roosmarijn komt het heus ook snel goed. Zo’n lieve meid! Bij mij in de klas kon ze ook met veel kinderen goed opschieten. De nieuwe taal maakt het nu misschien nog wat lastig, maar dat gaat waarschijnlijk verbazingwekkend snel beter. Dat leren kinderen vaak sneller dan wij.
Houd vast aan haar blije koppie als ze weer thuis komt, omdat het gelukkig toch een fijne dag was. Langzamerhand zal ze er ook steeds minder tegenop gaan zien. Wacht maar af!
Lieve groetjes van (juf) Brenda
Bianca(mama van Karlijn)
Gepost op: 9 oktober 2015Lieve mama van Madelief,
Toevallig zit ik even op jullie site, dacht eens kijken hoe het jullie vergaat daar in het verre Amerika, waar ook wij een jaar geleden nog zaten met ons gezin.
Pff als ik je blog lees, komt alles zo weer naar boven.
Ik herken je dromen/nachtmerries( ik heb ze ook nog steeds, en vraag me af of we daar ooit nog vanaf komen) het onbezorgde leventje komt nooit meer terug, maar hoop toch echt dat die onmenselijke angst die we x op x hebben een keertje iets zal slijten…. Weet nog dat onze Amerikaanse oncoloog (frank balis)altijd zei, waarom ben je bang, kijk naar je kind, kijk goed naar haar, ze doet het zo goed, en daar moet je naar kijken!!!
Wat ik je wel wil meegeven is om toch hoe raar dat ook klinkt te genieten daar in Amerika. Wij zijn nu ruim een half jaartje terug, en wij missen het gewoon zo nu en dan een beetje. Onze tijd daar alleen met ons gezin, anoniem zijn, buiten alle ziekenhuis bezoeken ook leuke dingen/zien met elkaar, de mooie natuur(vooral nu met de herfst:-))
En realiseer je dat het CHOP, HET ziekenhuis is waar je wilt zijn, en ze zijn inderdaad zo lief en kundig daar, weet nog goed de eerste x dat we er kwamen, ik dacht toen echt nee joh, moeten we hier al tijd vertoeven, wat een rommelige boel, maar het tegenovergestelde bleek waar!
Je hebt het over of er wel speeltuinen zijn, ofcourse zijn ze er:-) Een tip is het Smith memorial playground in East Fairmount Park, moet je maar eens googelen. Weet niet waar jullie precies zitten, maar wij deden altijd de boodschappen bij Wegmans, die missen we ook echt hier in Nederland.
Heel veel good luck met de komende kuren, en het is wel prachtig om te zien dat ze steeds meer weer zichzelf worden. Als wij naar Karlijn kijken, zien we nu echt onze Karlijn weer, en dat komt voor jullie ook steeds dichterbij echt waar!! Nog even doorbuffelen daar.
Liefs en een dikke knuffel van Bianca (mama van zonnestraal Karlijn)
Bianca(mama van Karlijn)
Gepost op: 9 oktober 2015Lieve mama van Madelief(suus),
Toevallig zit ik even op jullie site, dacht eens kijken hoe het jullie vergaat daar in het verre Amerika, waar ook wij een jaar geleden nog zaten met ons gezin.
Pff als ik je blog lees, komt alles zo weer naar boven.
Ik herken je dromen/nachtmerries( ik heb ze ook nog steeds, en vraag me af of we daar ooit nog vanaf komen) het onbezorgde leventje komt nooit meer terug, maar hoop toch echt dat die onmenselijke angst die we x op x hebben een keertje iets zal slijten…. Weet nog dat onze Amerikaanse oncoloog (frank balis)altijd zei, waarom ben je bang, kijk naar je kind, kijk goed naar haar, ze doet het zo goed, en daar moet je naar kijken!!!
Wat ik je wel wil meegeven is om toch hoe raar dat ook klinkt te genieten daar in Amerika. Wij zijn nu ruim een half jaartje terug, en wij missen het gewoon zo nu en dan een beetje. Onze tijd daar alleen met ons gezin, anoniem zijn, buiten alle ziekenhuis bezoeken ook leuke dingen/zien met elkaar, de mooie natuur(vooral nu met de herfst:-))
En realiseer je dat het CHOP, HET ziekenhuis is waar je wilt zijn, en ze zijn inderdaad zo lief en kundig daar, weet nog goed de eerste x dat we er kwamen, ik dacht toen echt nee joh, moeten we hier al tijd vertoeven, wat een rommelige boel, maar het tegenovergestelde bleek waar!
Je hebt het over of er wel speeltuinen zijn, ofcourse zijn ze er:-) Een tip is het Smith memorial playground in East Fairmount Park, moet je maar eens googelen. Weet niet waar jullie precies zitten, maar wij deden altijd de boodschappen bij Wegmans, die missen we ook echt hier in Nederland.
Heel veel good luck met de komende kuren, en het is wel prachtig om te zien dat ze steeds meer weer zichzelf worden. Als wij naar Karlijn kijken, zien we nu echt onze Karlijn weer, en dat komt voor jullie ook steeds dichterbij echt waar!! Nog even doorbuffelen daar.
Liefs en een dikke knuffel van Bianca (mama van zonnestraal Karlijn)
Bianca(mama van Karlijn)
Gepost op: 9 oktober 2015Lieve Suus, mama van Madelief,
Toevallig zit ik even op jullie site, dacht eens kijken hoe het jullie vergaat daar in het verre Amerika, waar ook wij een jaar geleden nog zaten met ons gezin.
Pff als ik je blog lees, komt alles zo weer naar boven.
Ik herken je dromen/nachtmerries( ik heb ze ook nog steeds, en vraag me af of we daar ooit nog vanaf komen) het onbezorgde leventje komt nooit meer terug, maar hoop toch echt dat die onmenselijke angst die we x op x hebben een keertje iets zal slijten…. Weet nog dat onze Amerikaanse oncoloog (frank balis)altijd zei, waarom ben je bang, kijk naar je kind, kijk goed naar haar, ze doet het zo goed, en daar moet je naar kijken!!!
Wat ik je wel wil meegeven is om toch hoe raar dat ook klinkt te genieten daar in Amerika. Wij zijn nu ruim een half jaartje terug, en wij missen het gewoon zo nu en dan een beetje. Onze tijd daar alleen met ons gezin, anoniem zijn, buiten alle ziekenhuis bezoeken ook leuke dingen/zien met elkaar, de mooie natuur(vooral nu met de herfst:-))
En realiseer je dat het CHOP, HET ziekenhuis is waar je wilt zijn, en ze zijn inderdaad zo lief en kundig daar, weet nog goed de eerste x dat we er kwamen, ik dacht toen echt nee joh, moeten we hier al tijd vertoeven, wat een rommelige boel, maar het tegenovergestelde bleek waar!
Je hebt het over of er wel speeltuinen zijn, ofcourse zijn ze er:-) Een tip is het Smith memorial playground in East Fairmount Park, moet je maar eens googelen. Weet niet waar jullie precies zitten, maar wij deden altijd de boodschappen bij Wegmans, die missen we ook echt hier in Nederland.
Heel veel good luck met de komende kuren, en het is wel prachtig om te zien dat ze steeds meer weer zichzelf worden. Als wij naar Karlijn kijken, zien we nu echt onze Karlijn weer, en dat komt voor jullie ook steeds dichterbij echt waar!! Nog even doorbuffelen daar.
Liefs en een dikke knuffel van Bianca (mama van zonnestraal Karlijn)
Anneke
Gepost op: 21 oktober 2015Wat ongelooflijk mooi geschreven…
Wat ongelooflijk heftig…
Ik wens jullie ongelooflijk veel sterkte
als gezin en zeker voor jullie mooie Madelief