Prinses Máxima centrum

Het is al maanden terug dat ik iets geschreven heb, hoewel ik bijna elke avond voor ik ga slapen een blog schrijf in mijn hoofd.
Vaak begint het met een grappig voorval van die dag en eindigt het (weer) zwaar op de hand. En dat ‘mag’ niet van mijzelf. Want het gaat goed, echt goed met je!
Je groeit als kool, slaapt met gemak in je eigen bed (mits het geen weekend is of vakantie) want jij hebt beloofd dat ik dan bij jouw mag toch mam? zeg je dan.
Je kent alle letters van het alfabet, je eerste tand is eruit en hopelijk mag je voor de zomervakantie afzwemmen.

Ook je fiets is te klein geworden dus fiets je sinds kort op Roosmarijn haar oude fiets.
Die fiets hadden we weggegeven omdat de angst dat er een fiets in de schuur zou staan en jij daar nooit op zou kunnen fietsen te groot was. Wat een wonder dat jij er nu toch, apetrots, op kan fietsen.

Verder ben je bofkont om je eigen woorden te gebruiken.
Afgelopen week mocht je figureren in een film, wat vond je dat interessant! Ik hoop voor je dat de film op Netflix komt want dat lijkt je zo bijzonder en heb je het constant over😉

Vorige week zaterdag zijn we naar de open dag geweest van het Prinses Máxima centrum voor kinderoncologie in Utrecht. Wat is dat mooi geworden. Het is werkelijk prachtig!
Aan alles is gedacht.
Ik ging er ontspannen heen maar het raakte me meer dan ik verwacht had. Allerlei emoties schoten door mijn hoofd.

En nu vandaag op de dag dat de eerste patiënten daar naartoe verhuisd zijn weer.
Het is zo dubbel. Wij hopen dat jij daar alleen maar naartoe hoeft voor onderzoeken en dan natuurlijk met goede uitslagen, maar om ons heen zijn er heel wat ouders verdrietig. Verdrietig omdat hun kind daar niet meer heen kan, verdrietig omdat het oude PMC, de plek waar hun kind nog gelegen heeft, waar zoveel herinneringen liggen er straks niet meer is.

Het Prinses Máxima centrum is namelijk zoveel meer dan een ziekenhuis. Het is ook een plek waar hoop gekregen wordt. En herinneringen, moeilijk en zwaar, maar ook mooi en waardevol gemaakt worden.
Het is een plek waarvan je als ouder keihard moet hopen dat je kind het nooit, echt nooit nodig hoeft te hebben, maar als het dan toch nodig is moet je hopen dat je er heel erg lang naartoe mag gaan.
De weg ernaartoe is letterlijk en figuurlijk zwaar, maar de weg die je in slaat als je nooit meer heen hoeft is nog vele malen zwaarder. Eigenlijk niet te dragen.

Het PMC en WKZ is verbonden met een prachtige glazen brug in regenboogkleuren die maken dat Floor en alle andere kinderen die zoals jij dat noemt ‘in de hemel wonen’ nog een stukje dichterbij voelen als ik er naar kijk.

Je hebt mee gedaan aan het project ‘geef kanker een gezicht’. Een boek waarin foto’s staan van mensen jong en oud die de diagnose kanker kregen en waarvan de opbrengst naar het goede doel gaat. Voor het boek heb je zelf een tekst ‘geschreven’.

Ik zat naast je met de laptop op schoot en vroeg aan je of je wilde vertellen hoe het voor jouw was en wat je voelde toen je kanker had. Wat jij mij toen vertelde maakte me zo enorm verdrietig. De woorden sneden door mijn ziel. Je hebt echt alles bewust meegemaakt, zo klein als je was is het zeker niet iets wat je vergeten bent.

En dat zag ik ook weer in het PMC ze toonden een kinderfilmpje over kanker die ik zeker zal delen als hij eenmaal online is, en je wisselde af en toe een blik naar me die boekdelen sprak.

Ook de ouder-kind kamer maakte indruk en toen ik vanmiddag aan vrienden de filmpjes van het nieuwe PMC liet zien zag ik je weer kijken.

Je vraagt niks, je zegt niks maar ik ken je blik, die vragen komen er zeker een keer maar op een moment dat jij er klaar voor bent…