Moederdag

Is het omdat het een speciale dag is dat ik extra bezig ben met wat er het afgelopen jaar gebeurd is? Vorig jaar lag je in het ziekenhuis. De matjes van Klein hadden op moederdag een fietstocht van Den Oever naar Makkum georganiseerd om geld in te zamelen voor stichting Madelief. Het was toen ook prachtig weer en er waren een hele hoop deelnemers waaronder veel familie,  vrienden en bekenden.

Toen we vanmorgen naar oma Charlotte in Bolsward gingen om haar te verrassen reden we over de afsluitdijk en realiseerde ik me extra hoe bijzonder het is dat we nu gewoon even heen kunnen gaan.  Eerlijk gezegd hadden we tegen oma gezegd dat we geen tijd hadden maar mama bedacht zich vanmorgen dat ik erg graag heen wilde omdat ik besef dat wat ik voel voor jou mijn moeder voelt voor mij. En dat het een kleine moeite is om tijd te maken om mijn moeder een bloemetje te brengen en daarmee aan te geven hoeveel ik van haar houdt en hoe dankbaar ik haar ben voor alle hulp van de afgelopen maanden.

Bij oma Charlotte lag een uitgeknipt krantenartikel over een lotgenootje. Er stond een zin in waar mama erg verdrietig van raakte.

“De immunotherapie heeft geholpen het resultaat stuitert nu op een trampoline in de achtertuin. De meeste kinderen met zo’n kwaadaardige tumor springen nooit meer op een trampoline in de achtertuin hooguit op een wolkje ergens in de blauwe hemel”

Zo waar en zo treffend ook jij springt elke dag even op je trampoline en wat zijn we dankbaar dat we de kans hebben gekregen om naar Amerika te kunnen om jouw kansen te vergroten.

Want helaas is deze dag voor te veel moeders van lotgenootjes een hele verdrietige dag. En dat laat me vandaag maar moeilijk los. Hoe anders had het kunnen zijn…

In de stad was het Truckerfestival wat vorig jaar in het teken stond van jou.  Nadat we bij oma in bolsward geweest zijn gingen we met oma Greet een rondje door de stad.

En om je vandaag dan te zien lopen tussen alle grote trucks waardoor je nog kleiner lijkt dan je bent, in je mooie jurkje met Madeliefjes er op, je haartjes een beetje wapperend, blij lachend en als ik kijk naar je gezichtje en de sproetjes zie die je sinds een week of twee op je neusje heb gekregen ben ik zo trots, zo blij dat is met geen pen te beschrijven.

Wat een ontzettend fijn gevoel om daar nu met je te mogen lopen. Te kijken naar alle trucks. De “yellow ones” en de “red ones”  en natuurlijk die van Simon Loos. Allemaal herinneringen we reden zo vaak heen en weer naar Utrecht dat we allerlei spelletjes in de auto bedacht hadden om de ritjes leuker te maken. En een daarvan was als we een vrachtauto van Simon Loos tegen kwamen was dat jij heel hard samen met papa SIMON LOOS!!! brulde achter in de auto wat een lol hadden we dan!

Moederdag 2016. Wat een verschil met die van vorig jaar. Thuis in ons eigen bed wakker worden. Wakker worden en naar je kijken en je gezichtje te zien zonder sonde sticker, geen zorgen over medicijnen, prikjes, sonde voeding en andere medische handelingen.

Maar een Madelief naast me te zien met een verwilderde bos haar en gezonde rode blos op je wangen. Dan ben ik zo dankbaar. Daar kan geen kado tegen op…