We zijn er!

We zijn in Amerika!!

De laatste week in Nederland is er nog een hoop gebeurt.  Maandag 10 augustus gingen we voor de bestralingen naar Utrecht.

De zondag ervoor was er wat ontstekingsvocht uit de wond van je PAC gekomen.  We vertelde dit uiteraard aan de verpleegkundige en zij haalde er een arts bij. Gezamenlijk is besloten om toch de lijn aan te prikken. We zijn daarna naar de bestralings ruimte gegaan. Alles ging goed. Net als de afgelopen keren.

Maandag avond kreeg je koorts en meteen heel hoog. We moesten gelijk naar Utrecht komen. De volgende dag werd je geopereerd.  Je PAC is verwijderd. De bestralingen konden gelukkig gewoon doorgaan maar we zijn tot donderdagmiddag in het ziekenhuis huis geweest.

Niet heel handig om niet thuis te zijn als je weet dat je binnen een week voor een half jaar vertrekt naar Amerika en nog geen koffer ingepakt hebt.

Vrijdag 14 augustus reden we voor de laatste keer naar Utrecht. Een bijzonder moment, want met deze laatste bestraling sluiten we de behandel periode Nederland af. Fijn en tegelijkertijd angstig nu moet je lichaam het zelf doen.

Donderdag hadden we al afscheid genomen van de verpleegkundige op de afdeling en ook van Caroline de pedagogisch medewerker.  Mama liet een traan of wat maar jij helemaal niet. Stoere kanjer!

Het weekend wat volgde was een weekend vol laatste keren in Nederland. Laatste keer met de buren in de tuin, laatste keer met mijn vriendin naar de stad, laatste keer een koekje aan Lady geven, laatste keer naar de kapper en de laatste keer een visje halen bij ons favoriete vishandelaar.  Allemaal hele gewone dingen die je nu heel bewust doet.  We konden gelukkig (tijdelijk )afscheid nemen van iedereen die ons lief is. We zijn heel erg blij dat we dit hebben kunnen doen.  En waar we van te voren dachten dat we alleen maar zouden huilen vonden we het eigenlijk voornamelijk gezellig.  En jij hebt zo genoten!

We houden ons zelf telkens voor dat een half jaar voorbij vliegt. Dat hebben we ook gemerkt tijdens de behandel periode in Nederland.

Dinsdagochtend om 6.15u stond de taxi voor de deur. We hadden er bewust voor gekozen om als gezin te vertrekken.  We wilden ons kunnen concentreren op de kinderen en hun emoties.  Dat viel allemaal heel erg mee. Jullie zijn stuk voor stuk kanjers! De naaste buurtjes waren er om ons uit te zwaaien en dat was heel erg fijn. Toen we de hoek om reden zagen we Jelle Pepijn zijn vrienden groep staan. Slik dat was wel even moeilijk maar wat ontzettend lief!

Op schiphol aangekomen gingen we gelijk naar de vertrek hal . Vrij direct konden we inchecken. Toen we aan het inchecken waren zagen we onze familie staan. Snel liep je er naar toe met je broers en zus. Papa en mama keken van een afstand toe met een brok in ons keel.

Na het inchecken hebben we koffie gedronken en gekletst  met iedereen die er was en jij hebt nog even gespeeld en geknuffeld. Toen kwam het echte moment om afscheid te nemen.

Gelukkig bleven ze nog heel lang naar ons zwaaien pas toen we door de douane waren konden we ze echt niet meer zien.

Het vliegen ging goed.  Je hebt een uurtje geslapen en verder heb je je goed vermaakt. Dat is weer het voordeel van zoveel broers en een zus er is altijd wel afleiding.

Toen we geland waren werd mama een beetje verdrietig maar daar was geen tijd voor we moesten snel door, we moesten namelijk ons visum verlengen en gelukkig ging dat zonder al te veel problemen.

Daarna hebben we onze huurauto opgehaald samen met Ben. Ben is van de kuba club en regelt een hele hoop voor ons. De eerste stop was bij de wallmart om een autostoeltje te kopen. We vonden het gelijk heel Amerikaans wat een mega winkel zeg! We keken onze ogen uit!

Daarna gingen we naar ons nieuwe thuis. Met een aantal lieve mensen is gezorgd dat het klaar was voor onze aankomst. Het zag er goed uit. Bedankt!

De volgende ochtend kregen we een rondleiding in het CHOP dit is het ziekenhuis waar Madelief behandeld zal worden. Madelief zei steeds dat ze het eng vond maar ze zal hier zeker gaan wennen.  Iedereen die we tegen zijn gekomen was ontzettend lief. In Utrecht zaten we op een fantastische plek en hier in Philadelphia ook!

De afgelopen dagen zijn druk geweest met van alles en nog wat. Extra stoelen kopen, een bed voor Madelief, een kinderstoel, handdoeken. Wat merk je dan wat fijn het is dat in je eigen huis alles er gewoon is. Vanmiddag hoop ik dat we Internet kunnen regelen. Papa en mama hebben het nu gelukkig op onze mobiel maar je broers en zus willen ook graag weer online zodat ze kunnen facetimen met hun vrienden.

Al met al gaat het goed!  jij zegt steeds als ik zeg we gaan naar huis niette Medemblik toch? Amerika huis mama! Ook zeg je in de winkels bye bye als je weg gaat of here we go! Zomaar uit het niets.

Vanaf 1 september zijn er alweer heel veel afspraken gepland in het CHOP  dat is een heel spannend vooruitzicht. Zullen alles scans goed zijn mag je straks echt starten met de behandelingen.  Hoe zal het gaan, wat staat je allemaal te wachten.  Nu gaat het zo goed blijf je je tussen de behandelingen door goed voelen of niet. Allemaal vragen en angsten. Die stoppen we nog maar even weg.  Eerst gaan we nog even genieten van alle nieuwe dingen die we meemaken tijdens dit spannende Amerika “avontuur “

Ps  ik krijg regelmatig vragen waar de kaartjes nu naartoe gestuurd kunnen worden.  Dit kan naar :

stichting Madelief Boon

Westersingel 46 1671 GP Medemblik

Er zal dan een keer in de maand een pakket verzonden worden naar Madelief.

Madelief wordt 3 jaar op 22 september en het zou heel erg leuk zijn als ze dan wat verjaardagskaartjes zou krijgen.

Niet zo massaal delen als de vorige keer hoor!